شعر۳

 

رعیّت چو بیخند و سلطان درخت 

درخت را ای پسر باشد از بیخ سخت 

مکُن تا توانی دل خَلق ریش 

وگر می کُنی، می کَنی بیخ خویش

                                                                                                  

                                                                                               « سعدی »